Χωρίς λόγια (στη Βαρσοβία)

Warszawa (foto: Silio D'Aprile)
Οι πρώτες φθινοπωρινές νότες του Νίκου Σκαλκώτα αντηχούν ωσάν κελάηδισμα >>> Ο παφλασμός της θάλασσας δυναμώνει από τις Σειρήνες του, αλλά και οι επερχόμενες παύσεις, τα largo και τα allegro, από τα δελφίνια και τον φαντασμαγορικό χορό αναστατώνουν την πρωινή σιωπή >>> Κι αν οι μαγυάρικες φωνές επιμένουν να θυμίζουν το σύντομο, κοντινό παρελθόν μέσα από τις Die sieben letzen Worte unseres Erlosers am Kreuze και τη φιλότιμη αγωνία του Joseph Haydn, οι πατημασιές στον μικρό κύκλο της Βαρσοβίας δεν είναι ελαφριές- βαραίνουν τη σκέψη κρατώντας ακόμη το ανάβλεμμα στις ρίζες των σπιτιών >>> Εδώ τα παλάτια χάθηκαν οριστικά, όπως το χαμόγελο στα χείλη των νέων γυναικών >>> Τα ξημερώματα, η βροχή στην Krakowskie Przed Miescie αναπνέει με αέρα της καταστροφής, της ανοικοδόμησης, της συγκρατημένης πίστης σ' ό,τι οι Δυτικοί φιλόσοφοι αλλά και οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών ονόμασαν μέλλον >>> Στα στενά Swietojanska και Piwna με τις καθολικές εκκλησίες, καθόλου χαρωπές και καθόλου προσιτές, αλλά και τα καλαίσθητα τουριστικά μαγαζιά (άγνωστο τι άλλο άραγε να πωλούν σε δεκάδες αμερικανοεβραίους τουρίστες παρά μόνο αγνωσία) εμφιλοχωρεί η εξωστρέφεια >>> Οσο κι αν στους δρόμους δεν συναντάς παιδιά, τα παιχνίδια απαγορεύονται όπως και η παρόρμηση για ένα φιλί στο στόμα >>> Κι όποιος θελήσει να αποφύγει τα διάφορα σύμβολα, όπως του Jana Pawla II, εκ του όντος εθνικός ήρωας, ακολουθεί τη μεγάλη γκριζωπή λεωφόρο Mickiewicza για να φθάσει στα παζάρια των φτωχών, της πλειονότητας των Πολωνών, που μεταπωλούν παλιές αντίκες, αντικείμενα του οικογενειακού τους κόσμου, χαλασμένες συσκευές από την κομμουνιστική εποχή, ενώ κάπου κάπου ελπίζουν να εμφανιστεί κάνας Ευρωπαίος για να του πουλήσουν σε εξωφρενική τιμή -και σε ευρώ- τις παλιατσαρίες τους >>> Η Πολωνία ζει ανάμεσα στους εφιάλτες της >>> Το διπρόσωπο παρελθόν είν' αταίριαστο με το παρόν της ευνουχισμένης αντιπυραυλικής-αντιρωσικής ζώνης, των δίδυμων πολιτικάντηδων που φορούν καουμπόικα καπέλα, των ανύπαρκτων μισθών αλλά και των φιλόδοξων νεότερων γενεών >>> Ερχονται στο μυαλό οι λίγοι γνωστοί στίχοι του Ιούλιου Σλοβάτσκι O! jak daleko brzmi ta harfa złota / Której mi tylko echo wieczne słychać!... >>> ενώ, στη στοά που φθάνει σ' ένα οικοδομικό τετράγωνο με κλειστά μαγαζιά, ακούγεται από το υπόγειο μπαρ, αναριγώντας, ο μελαγχολικός, νέος ρυθμός "Splitting The Atom" των Massive Attack...

Commenti

Amalia ha detto…
Τις βαριές πατημασιές στην Βαρσοβία ελαφραίνουν όμως οι πατημασιές του Βάιντα και του Κισλόφσκι...Κι αν καθώς κοιτάς τον Βιστουλα ακούσεις αντι για τις νότες του Σκαλκώτα μια αυστηρή αλλά μελαγχολική σπουδή του Σοπέν, ίσως να παρεις απαντήσεις, όχι μονο για τη νεαρή πόλη που σε φιλοξενεί αλλά και για εκείνο το φιλί στο στόμα που δεν μπόρεσες να δώσεις ακόμα..
SILIO D'APRILE ha detto…
χμμ...είν' ωραίες οι κόντρες για τις κόντρες, άνευ αφής με την αλήθεια. Οντως, η διπλή ζωή μιας "Βερόνικα" ήταν εμφανής κι ανακουφιστική στη Βαρσοβία των προηγούμενων ημερών - προτού φθάσει το χιόνι. Ο Σοπέν, ωστόσο, δεν σώζει, ούτ' αγγίζει, την πολωνέζικη σιωπή του παρόντος. Οπως ούτε και τα αμέτρητα φιλιά.