Οι ταγματασφαλίτες μαζί με τους ναζί στα ελληνικά βουνά...
Σε χαλεπούς καιρούς βρίσκουν ευκαιρία οι όποιοι αρτηριοσκληρωτικοί να τινάζουν τα νεκρωμένα μέλη τους >>> Ανάμεσα στη θολή πραγματικότητα, την πολιτική και κοινωνική, εξ αφορμής της οικονομικής, αποφαίνεται εύκολη η δίοδος για τα κάθε είδους εκτρώματα να ξαναδούν το φως στον περιβάλλοντα χώρο >>> Τυχαία "έπεσε στα χέρια μου" μια πρόσφατη επανέκδοση του τομιδίου "Η ζωή της Κατοχής και τα Τάγματα Ασφαλείας" ενός κάποιου Βασίλειου Σταυρογιαννακόπουλου, ο οποίος, αυτοκληθείς, υπερασπίζει τη δράση των ταγματασφαλιτών -κοινώς λεγόμενων "γερμανοτσολιάδων"- στην περίοδο της Κατοχής >>> Κάθε σελίδα του βιβλίου είναι μια ανατριχιαστική επαλήθευση της ελληνικής αλήθειας: η στρεβλότητα, η παραποίηση, η εξαπάτηση, η παραλλαγή του οποιουδήποτε όρου είναι ταυτοποιημένη με αυτή την μπάσταρδη ράτσα... >>> Και σ' ό,τι αφορά τα ιστορικά δεδομένα, η ντροπή αυτών των προδοτικών σχηματισμών καταφέρνει να διασώζεται -ανερμάτιστα- όχι μόνον μέσα από τις σελίδες του συγκεκριμένου τομιδίου αλλά και διά της σημερινής πραγματικότητας της ακροδεξιάς >>> Γράφει συγκεκριμένα ο συγγραφέας, "...τα Τάγματα Ασφαλείας συνεκροτήθησαν από αδιαβλήτων φρονημάτων και εγνωσμένων υγιών πατριωτικών αισθημάτων...", πιστοποιώντας τη δράση των "απογόνων" τους εντός κι εκτός κοινοβουλευτικών σχημάτων >>> Στο κοντράστο, σήμερα το πρωί, μια παρέα τριών φοιτητών ανεβαίνει την οδό Βεΐκου στο Κουκάκι, σταματώντας σε κολόνες και μεταλλικά κουτιά της τηλεφωνίας για να κολλήσει αφίσες >>> "Διώξτε τους φασίστες από κάθε γειτονιά" >>> Βιαστικά, με τη βούρτσα και τον κουβά, κοιτάζοντας τριγύρω >>> Σιωπηλοί, ανέκφραστοι, επικεντρωμένοι στο δικό τους έργο αποπομπής του σκοτεινού παρελθόντος >>> Τους νεύω συγκαταβατικά περνώντας στο απέναντι πεζοδρόμιο >>> Σε μια παρέα ποιητών, μεταφραστών, φίλων του ποιητικού λόγου, τις προάλλες, συζητιούνταν η γοητεία αλλά και η απομάγευση της αριστερής κουλτούρας στα μετεμφυλιακά χρόνια: οι δύο και οι τρεις "Αριστερές", το αμήχανα περιφερόμενο πτώμα του Εμφυλίου έως σήμερα, η καπήλευση της αριστερής συνείδησης από ειδήμονες μικροαστούς, η τέχνη που έχασε τις ανάσες της μπροστά σε ψευδοσύμβολα της επαναστατικότητας... >>> Απέμεινε ένα τραγουδάκι, φτιαγμένο της στιγμής, μετά τη μάχη του Μικρού Χωριού, το 1942, για να ψιθυρίζεται ακόμη >>> "Λαμποκοπούν χρυσά σπαθιά / πέφτουν ντουφέκια ανάρια / ο Αρης κάνει πόλεμο / μ' αντάρτες παλικάρια..." >>> Ρε, μπας και νεκραναστηθεί ο Αρης, πολιώρα, μπας και φουντάρει τίποτε σμερδάκια από 'δω 'σα χάμου;!..., η πρώτη σκέψη κοιτάζοντας τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων το σημερινό πρωινό.
Commenti