Η Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου (2 Απριλίου) μοιάζει με όλες τις άλλες ανούσιες επετείους: είναι δίχως αληθινό αντίκρισμα και, στα καθ' ημάς, αποτελεί ένδειξη αναγνωστικής αμνησίας.
Τα παιδιά ελκύονται από τα βιβλία ως αντικείμενα, αρχίζουν να απωθούνται στις σχολικές αίθουσες και καταλήγουν να τα μισούν -όχι από ευθύνη τους- στην εφηβεία... Στα περισσότερα ελληνικά σπίτια υπάρχουν λίγες δεκάδες εικονογραφημένα παραμύθια και σχεδόν καθόλου βιβλία για ηλικίες άνω των 9 ετών, ενώ τα παιδιά πιο συχνά έχουν εμπειρία της μη ύπαρξης βιβλίων ενηλίκων, δηλαδή έστω μικρών οργανωμένων βιβλιοθηκών από τους γονείς ως άμεσοι χρήστες τους. Το βιβλίο παραμένει είδος κοινωνικής πολυτέλειας, αποτροπής και αποστροφής για την πλειονότητα. Το βιβλίο δεν προβλέπεται στον οικογενειακό προϋπολογισμό, σε συντριπτικά ποσοστά. Το βιβλίο δεν αποτελεί συνειδητή ψυχαγωγική και μαθησιακή επιλογή, κατά κόρον, αφού δεν υπάρχει οργανωμένη υποδομή για τους αναγνώστες από τα παιδικά τους χρόνια και διά βίου.
Η λογοτεχνία για παιδιά χάσκει: οι πλείστοι συγγραφείς έχουν εισέλθει στον κυκεώνα του "ευπώλητου" που αναζητούν με ζέση όλοι οι λεγόμενοι μεγάλοι εκδότες, ενώ προσπαθούν να συγγράψουν βιβλία με συγκεκριμένη, δοκιμασμένη συνταγή (κάτι φανερό από τους τίτλους που το σημαίνον και σημαινόμενό τους προσομοιάζει με την τιτλοδότηση των επιτυχημένων βιβλίων συγκεκριμένου Ελληνα συγγραφέα). Κι ακόμη, τα βιβλία που μεταφράζονται διαθέτουν μόνον ένα κριτήριο: το μειωμένο οικονομικό κόστος σε βάρος της αυξημένης ποιότητας.
Η Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου, λοιπόν, είναι μια φθίνουσα εορταστική διαδικασία που περισσεύει σε εκδοτικά Δελτία Τύπου ή σε αφισέτες της οδού Σόλωνος, στο κέντρο της Αθήνας. Και ελλείψει σοβαρής πολιτιστικής πολιτικής από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό, όπως και από τον εν απουσία σχεδιασμό για το προσεχές μέλλον, αρκεί πράγματι ο καθένας ατομικά ν' αναλογίζεται και να πράττει κατά το δοκούν. Εξάλλου, ανέκαθεν το βιβλίο είναι μια προσωπική υπόθεση, ανεξάρτητη ηλικίας, φύλου, κοινωνικής ή οικονομικής βάσης.
Commenti