Χθες κηδεύτηκε ο φίλος Πέτρος Κουτσιαμπασάκος, άνθρωπος των εφημερίδων (και συνάδελφος στην "Ελευθεροτυπία" από τα παλιά χρόνια) αλλά και ομότεχνος συγγραφέας. Πρόκειται για ένα από τα αληθινά καλά παιδιά αυτού του μικρομέγαλου κύκλου. Πάντοτε άμεσος, θετικός, ειλικρινής και γενναιόδωρος σε όλες τις εκφάνσεις επικοινωνίας ή συνεργασιών του. Τύπος ανθρώπου μοναχικού, αλλά συνάμα με θερμή κοινωνικότητα στις συνευρέσεις με παρέες. Σκεπτόμενος και χαμηλότονος, έλεγε μειλίχιος μα και προβληματισμένος, σε κουβέντα μας τις τελευταίες ημέρες του, για την απειλητική εξωστρέφεια των κινούμενων γύρω από τη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία αλλά και για τη λοξή ματιά του αναγνωστικού κοινού στα "προϊόντα" της εκδοτικής προσφοράς.
Ο Πέτρος Κουτσιαμπασάκος αγαπούσε τα βιβλία που κατέθεσε με την υπογραφή του και αγωνιούσε γόνιμα για τα επόμενα βήματά του στον χώρο του διηγήματος και του μυθιστορήματος. Η αποδημία του δημιουργεί αποσιωπητικά όσον αφορά την αναμενόμενη συνεισφορά του στα ελληνικά γράμματα.
Έμελλε να είναι το κάτωθι διήγημα η τελευταία δημοσίευσή του σε περιοδικό. Μια κοινή φίλη σχολίασε ότι πρόκειται για τις προφητικές γραμμές ενός απόλυτα δικού του, μοναχικού ταξιδιού στο ενδιάμεσο της ζωής και του θανάτου. Ίσως έχει δίκιο...
Commenti