Οι στιγμές των λογής Gagarin Way

(Gagarin way: Μιχάλης Μουλακάκης, Στέφανος Κοσμίδης, Μάνος Βακούσης, Κώστας Ανταλόπουλος)

 

Η εντυπωσιακή αναθεώρηση του νέου ελληνικού κινηματογράφου έχει επέλθει μέσα από το σύγχρονο, το αληθινά άμεσο και κυνικά απλό βλέμμα των κινηματογραφιστών της νεότερης γενιάς. Ο Αλέξανδρος Αβρανάς, εμφανιζόμενος "από το πουθενά" με ντρίμπλα στο σινε-κατεστημένο γύρω από το Κέντρο Κινηματογράφου, έκανε τη διαφορά με την πρόσφατη ταινία του Miss Violence κι έθεσε τις ισχυρότερες βάσεις -μαζί με συναδέλφους του σαν τους Γιώργο Λάνθιμο, Αθηνά Ραχήλ Τσαγκάρη, Μπάμπη Μακρίδη και άλλους αρκετούς- για να θεωρηθεί σοβαρή κι αξιοπρόσεκτη η ελληνική κινηματογραφία στον μεγάλο χάρτη της έβδομης τέχνης.

 

Με αυτές τις σκέψεις οδεύει κανείς προς το Θέατρο Βασιλάκου όπου παίζεται, ως στοίχημα σίγουρα, η σκηνοθετική ακροβασία του Αβρανά μέσα από το πολιτικό έργο του Gregory Burke, Gagarin Way. Εργο σύγχρονο και δύσκολο για την καθεστηκυία "ανάγνωση" του θεατρικού θεάματος, έργο διαυγές όσον αφορά την τωρινή συλλογική ιδεοληψία περί αυτών και περί ημών, έργο που απευθύνεται με ακρίβεια στη  σ υ ν τ ρ ι β ή  ετούτης εδώ, της ελληνικής κοινωνίας.

 

Ο σκηνοθέτης έχει δύο πλεονεκτήματα. Κατ' αρχάς, διαθέτει ένα κείμενο βατό ως προς την αφηγηματική ροή του και την εξέλιξη της νοηματικής διαπλοκής μεταξύ των ηρώων. Κατά δεύτερον, επιλέγει τέσσερις εύστοχους ηθοποιούς οι οποίοι αναδεικνύουν τα σημεία αιχμής που ο συγγραφέας υπονοεί και απευθύνει στον θεατή. Ως εκ τούτου, ο Αβρανάς έχει τη δυνατότητα να απογειώσει σκηνοθετικά το έργο με τα δικά του ευδιάκριτα κι ελκυστικά εργαλεία: την οπτική μιας νοερής κάμερας που κατευθύνει το μάτι πάνω στη σκηνή, την προβολή της λεπτομέρειας (που γίνεται μικροκορύφωση σε κάθε σκηνή), την ανάδειξη του μηνύματος. Ετούτο το τελευταίο είναι η ουσία της παράστασης: ποιος πιστεύει στις ιδέες που ήδη στο παρελθόν απέτυχαν; τι σημαίνει επανάσταση και τι κατευνασμός για το άτομο και την κοινωνία; πώς αντιμετωπίζει ο καθένας τη βία που ασκεί ή του ασκείται; πότε επιτέλους θα πάψει να συνδυάζεται η ηθική συνείδηση/η πορεία της ύπαρξης με τη συνειδητοποίηση ενός σισύφειου σύμπαντος γεγονότων, δηλαδή της Ιστορίας;

 

Ο θεατής αποχωρώντας από τη γειτονιά που βρίσκεται το θέατρο, όπου συνυπάρχουν ο γελαδερός νεοαστισμός των μπαρ και των εστιατορίων με τα σκυθρωπά πρόσωπα των φτωχών κατοίκων, αντιλαμβάνεται ευθέως την υπερένταση, την απογοήτευση, την αποτρόπαιη συνθήκη των ηρώων του Αβρανά (με καλοδουλεμένες υποκριτικές στιγμές όπως, λ.χ., η λεπτή ερμηνεία του έμπειρου Μάνου Βακούση ως οξυδερκή, κατασταλαγμένου καπιταλιστή) και παράλληλα να αρχίζει να υποψιάζεται ότι το θέατρο, ως μορφή τέχνης, οφείλει να καταθέτει "οβολό" στην αφύπνιση του παρόντος για την έλευση ενός μέλλοντος ει δυνατόν διαφορετικού από όλα τα προηγούμενα... Και σ' αυτή την περίπτωση, του ελληνικού Gagarin Way, είναι τέτοιος ο υποψιασμός - απαραίτητος, αναμφίβολος, ευπρόσδεκτος.


ενδεικτικό βίντεο της παράστασης: http://youtu.be/_ChYOFnIzZY