Σαχτούρης έναντι φμπ και αναγνώστες

Το συγκεκριμένο μέσον επαφής, επικοινωνίας και προβολής προάγει αρκετές δυνατότητες (μη δυνατότητες κατά το παρελθόν) κάνοντάς το ελκυστικό ως προς τη συγκεκριμένη κοινωνική ανάγκη. Το φμπ (fb) αποτελεί μια πραγματικότητα στη σύγχρονη ζωή, αν μη τι άλλο γόνιμη. Συνάμα, όμως, αποτελεί μία ακόμη ένδειξη ατομικής και συλλογικής ανάσχεσης, ανελαστικής και ανωφελούς, κάτι εύκολα κατανοητό για οποιονδήποτε δοκιμάσει την περιήγηση σε καθημερινές αναρτήσεις μιας ικανής πλειονότητας των χρηστών του. Σ' αυτό το πλαίσιο λοιπόν, το σχόλιο μπορεί να επικεντρωθεί σε μια συγκεκριμένη, παρατηρημένη δραστηριότητα: καθημερινά λαμβάνει χώρα μια "παράθεση" προτιμήσεων (κυρίως σε προσωπικότητες γνώριμες από τον χώρο της λογοτεχνίας και των άλλων τεχνών), με αφορμή θανάτους, γεννήσεις ή άλλες επετείους. Με αυτές τις σκέψεις "καθ' οδόν", αφορμή γι' όλες αυτές τις αράδες αποτελεί η ταύτιση της σημερινής ημερομηνίας με τον σπουδαίο ποιητή Μίλτο Σαχτούρη. Ποιος είναι αυτός ο αστός του Μεσοπολέμου που δόθηκε, επί κυριολεξία, στον ποιητικό λόγο; Τι τον ανάγει σε σπουδαίο κι όχι σ' έναν ακόμη ποιητή; Τι έγραψε και πώς αξιολογείται αυτό σε ευρύτερο ερευνητικό επίπεδο; Πώς επιδρά ο λόγος του στον ελληνικό ποιητικό κόσμο αλλά και στους εν δυνάμει παραλήπτες-αναγνώστες του έως σήμερα; Ποιος ήταν τελικά ο άνθρωπος Σαχτούρης, ο "τρελός λαγός" και οι αντιήρωές του; Είναι, επομένως, κλασικός ή όχι (εάν ξέρουμε τον όρο του κλασικού); Η απλή παράθεση στίχων και φωτογραφίας είναι απλοϊκή στη μεθερμηνεία της. Η ανάπτυξη επιχειρηματολογίας είναι ελάχιστη, αποφαίνεται μηδαμινή, και είναι εξίσου απλοϊκή στη μεθερμηνεία της. Μεμπτά δεδομένα αυτά, είτε όχι, αναλόγως της σοβαρότητας που δίνει ο καθένας στον δικό του δημόσιο λόγο ή στη διαχείριση (βλ. ελαφρότητα) της διαχείρισης του μέσου με συμμετοχικό πρίσμα... Ωστόσο, ο Μίλτος Σαχτούρης υπάρχει, υφίσταται πέραν συλλογικοτήτων, του φμπ και των επιτήδειων χρηστών του - κι ακόμη, το έργο του ποσώς φθείρεται ή αναδεικνύεται απ' όλη αυτή τη διεργασία. (Οπότε; Τι "κάνουμε" αυτό το "πράμα" ανοίγοντας την οθόνη;...). Το σημαίνον και ευώνυμο θα 'ναι, εξ αυτής της δυνατότητας επαφής, επικοινωνίας και προβολής, ν' ανοίξουν βιβλία συστηματικά, να μελετηθεί σε βάθος ο ποιητής, να εισπράξει ουσιωδώς ο κάθε αναγνώστης την αίσθηση των συγκοινωνούντων δοχείων μεταξύ ποιητή, τέχνης και εποχής του, αλλά και να αποτελέσει σημείο αναφοράς και έμπνευση για τους κατοπινούς.
Αντ' αυτών, όμως, είτε πρόκειται για στίχους του Σαχτούρη είτε για ερωτοφανή κορμιά στις παραλίες, πόκεμον χαζολογήματα, προσωπικά στοιχήματα αυτοπροβολής-αυτοεκτίμησης κι φωτο-εγωμανίας, το αποτέλεσμα είναι ίδιο: η σύνδεση θα κλείσει κάποια στιγμή, π.χ., λόγω βουρτσίσματος δοντιών και ύπνου σε λίγο. Όλα θα μπουν σε μια τάξη μέχρι την επόμενη φορά, "αύριο", με μιαν άλλη επέτειο ή αναφορά σε πρόσωπο που θα απασχολήσει -με τον ίδιο μηρυκαστικό τρόπο- κάποιους χρήστες, και ούτω καθ' εξής. Πράγματι, ως υστερόγραφο εδώ, μπορεί να υπάρξει επιχειρηματολογία περί του αντιθέτου - δεκτή βεβαίως ως σημείο διαλόγου. Ή, απλώς, πιθανώς να χλευαστεί μια τέτοια αναπτυγμένη άποψη και γιατί όχι να παρασιωπηθεί (χωρίς τα "πολύτιμα" λάικ της ψυχαναλυούμενης καθημέρας). Από αυτό το σημείο κι έπειτα, ξεκινάει μια άλλη συζήτηση, εκείνη που αφορά τη διαφορετικότητα, τον αλτρουισμό, τα δημοκρατικά όρια και την ελευθερία έκφρασης, κατά την οπτική που διαμόρφωσε ο Διαφωτισμός και οι Εγκυκλοπαιδιστές στη Νεωτερικότητα...

Commenti